سفر تصویری به قرقیزستان؛ بهشتی گمنام در آسیای مرکزی - جاذبه های ترکیه

کشف زیبایی های طبیعت دست نخورده و حیات وحش متنوع، اقامت در مهمان خانه های روستایی و چادرهای سنتی عشایری که با ظرافت هرچه تمام تر برپا شده اند و نیز لذت بردن از هوایی پاک و چشم اندازی از کهکشان راه شیری با وضوحی باورنکردنی، دقیقا همان ویژگی هایی هستند که در کوه ها و روستاهای قرقیزستان نصیب هر مسافری می شوند. قرقیزستان یکی از معدود مکان های کره زمین است که در آن می توان به معنای واقعی کلمه در زمان سفر کرد.

شما را دعوت می کنیم تا با سفر تصویری خبرنگاران در طبیعت دائما در حال تغییر قرقیزستان، دل تنگی ناشی از خانه ماندن را چاره کنید.

بهشت کشف نشده قرقیزستان، درست در میانه آسیای مرکزی و در ابتدای رشته کوه همالیا واقع شده است و از لحاظ زیبایی، چشم اندازهای آن ترکیبی از چشم انداز ها سوئیس، ایسلند، مریخ و پرو هستند.

برای اثبات این ادعا فقط کافی است که کوه های مرتفع، طبیعت نسبتا دست نخورده، مراتع کوهستانی گسترده و خیمه های سنتی مسکونی و کروی شکل پراکنده در آن ها را در فکر مجسم کنید. پیش بینی می گردد گذرگاه های کوهستانی و جاهای تماشای قرقیزستان، از دریاچه تولپار کول (Tulpar Kul) گرفته تا تنگه سرخ رنگ کانُرچک کانیون (Konorcheck Canyon) و غرفه های رنگارنگ بازار اوش بیشکک (Osh Bazaar)، در آینده ای نه چندان دور تبدیل به مقصدی پرطرفدار در میان گردشگران طبیعت گرد گردد.

اولین مقصد در قرقیزستان، کانُرچک کانیون است؛ دره ای پوشیده از صخره های ماسه ای قرمز رنگ که قدمت آن به میلیون ها سال پیش می رسد و در اثر فرسایش زمین به شکل کنونی درآمده است.

در مسیری که از شهر بیشکک به سمت روستای کوچکور می رود، یک راه فرعی به طول سه کیلومتر وجود دارد که با گذشتن از میان گردنه های قرمز رنگ، به کانُرچک کانیون می رسد. جاده های قرقیزستان، مسیرهایی ایدئال برای طبیعت گردی هستند. در این راه، دوچرخه سواری یا حتی پیاده روی را حتما امتحان کنید.

به ابتدای راه کانرچک که رسیدید، در امتداد رودخانه خشک شده و یک تنگه باریک گام بردارید تا چند کیلومتر جلوتر ورودی دره را مشاهده کنید. از صخره ها بالا بروید؛ از موانع کوچکی عبور کنید که زمانی آبشار بودند و اکنون دیگر خشک شده اند و از تغییر رنگ ها لذت ببرید. در انتهای مسیر به محلی در خور تصویر خواهید رسید که مریخ را در فکر تداعی می نمایند.

هرچه به جلوتر گام برمی دارید، رنگ سبز به تدریج جای خود را به قهوه ای می دهد و سازندهای صخره ای شگفت انگیزی پدیدار می شوند که از جنس ماسه سنگ هایی به رنگ سرخ با اشکال مجذوب کننده و باورنکردنی هستند.

راه خود را به سمت دریاچه سانگ کول (Song Kul) ادامه می دهیم تا دمی را به کاوش در زندگی روستایی قرقیزستان بگذرانیم.

زیبایی و فرهنگ این بخش دورافتاده از قرقیزستان، حقیقتی سرانجام ناپذیر است. به هر سمت که نگاه کنید، چشم انداز های شایان تصویر و کوه هایی رنگارنگ می بینید که چادرهای سنتی قرقیزها در نقاط مختلف آن برپا شده است و چوپانانی که چارسرانجام خود را به چرا برده اند.

سانگ کول، دریاچه آب شیرینی است که در ارتفاع 3000 متری از سطح دریا واقع شده و دورتادور آن را مراتع گسترده قشلاقی فراگرفته است.

جاده های پیچ درپیچ این علفزار، مسافران را به سمت دریاچه بی نهایت زیبایی هدایت می نماید که دومین دریاچه بزرگ قرقیزستان به شمار میرود و بخش زیادی از شهرتش را مدیون گستردگی و چادرهای سنتی پراکنده در آن است. اگر خوش شانس باشید و آسمان صاف باشد، شب ها می توان کهکشان راه شیری را تماشا کرد؛ از ستاره ها عکس گرفت و بیشترین بهره را از آسمانی برد که عاری از هرگونه آلودگی نوری و ایدئال برای رصد ستارگان است.

شبی را مهمان یکی از کوچ نشینان شوید و در چادرهای سنتی بخوابید. با کمی معاشرت در اینجا به آسانی می توان چند مورد از ساده ترین و پرکاربردترین اصطلاح های روزمره را به زبان محلی ها بیاموزید؛ شاید در ادامه این سفر و سفرهای آینده به کارتان بیایند. اینجا یکی از زیباترین منطقه ها قرقیزستان به شمار می آید و حیف است که اینقدر زود از آن دل کند.

در کنار دریاچه می توانید کمی اسب سواری کنید؛ از هوای خوب منطقه لذت ببرید؛ تنی به آب بزنید؛ در بازی های محلی هم بازی بچه ها شوید؛ چارسرانجام در حال چرا را تماشا کنید و غذا را مهمان محلی ها باشید.

مقصد بعدی، کوه تخت سلیمان (Sulayman Mountain) است که برای رسیدن به آن باید از چندین روستا و جاده های پرپیچ وخم در ارتفاعی 3,500 متری عبور کنیم؛ کوه ها را پشت سر بگذاریم تا به تنها محوطه میراث فرهنگی یونسکو در قرقیزستان برسیم.

قرقیزها، کوه تخت سلیمان را مکان مقدسی می دانند. این کوه تاریخی که بر دره فرغانه (Fergana Valley) سایه افکنده است، در گذشته یکی از مهم ترین توقفگاه های مسافران در بخش آسیای میانه جاده ابریشم بود. پرستشگاه های باستانی و غارهای بی شماری با سنگ نگاره های بسیار کهن در این کوه و دامنه های آن کشف شده است.

از کوه سلیمان دل بکنید تا راهی دره چنگ-آلای بشویم. باید از جاده ای خوش چشم انداز و رویایی گذر کنیم تا از میان دره های وصف ناپذیر و کوه های رنگارنگ به منطقه آلای برسیم.

کمی بایستید و به قدرت خدا فکر کنید؛ آنچه که پیش روی تان وجود دارد، دیواره ای یخی متشکل از کوه های شمال پامیر است که قله هرکدام از آن ها ارتفاعی بیشتر 7000 متر دارد.

منطقه چنگ-آلای را باید دقیق تر کاوش کرد؛ برای این کار از کنار دریاچه های کوچک و بزرگ منطقه عبور کنید و همچنان خستگی ناپذیر به کوهنوردی خود ادامه بدهید تا به یخچال پتروفسکی (Petrovsky) در بالای کوهی به همین نام برسید.

در راه رسیدن به قله از تماشا میلیون ها گل کمیاب سپیدگوهر و موش خرماهای کوچک و بامزه ای که از یک طرف به طرف دیگر می دوند، غافلگیر نشوید. اگر خوش شانس باشید گاوهای موبلند و وحشی یاک را هم از نزدیک خواهید دید.

تولپار کول (Tulpar Kul) حسن ختام سفر به قرقیزستان است. اینجا، مروارید پنهان آسیای میانه تلقی می گردد؛ نقطه سرسبز که در نزدیکی مرز مشترک قرقیزستان و تاجیکستان و در دامنه کوه پایدار ابن سینا (Ibn Sina Peak) با 7,134 متر ارتفاع واقع شده است.

قله ابن سینا را به نام لنین هم می شناسند. از قله پتروفسکی تا به اینجا طبیعت دل ربایی وجود دارد؛ از دریاچه های متعدد، ابرهای سیاهی که بر سر روستا می بارند و گاوهای تنومند یاک که بگذریم، از همه مجذوب کننده تر یخچال های طبیعی پرشماری هستند که در این کشور کوهستانی به وفور به چشم می خورند.

قرقیزستان، باورنکردنی است. زمان زیادی از باز شدن پای گردشگران به قرقیزستان نمی گذرد. تاریخ قرقیزستان با سنت های دیرینه زندگی عشایری گره خورده است و دنیایی از تجربه های ناب را پیش روی مسافران می گشاید.

آداب ورسوم قرقیزها آمیخته ای از صمیمیت توأم با مهمان نوازی، گشاده رویی و مهربانی در برخورد با غریبه ها است. می توان این انتظار را داشت که هرروز به یکی از خیمه های سنتی قرقیزها دعوت شد و از صرف چای در این خانه های موقت لذت برد. سفر به قرقیزستان را تا سرانجام عمر از خاطر نخواهید برد.